De Gids. Jaargang 104 (1940)

De Gids. Jaargang 104

(1940)– [tijdschrift] Gids, De– rechtenstatus

Gedeeltelijk auteursrechtelijk beschermd

Vorige Volgende



[pagina 267]
Twee gedichten van Garcia Lorca I ‘La Casada Infiel’ (De ontrouwe getrouwde) Ik nam haar mee naar de rivier In de meening het was een meisje, Maar zij wist al meer van een man. Dit ging zoo in den Sint Jansnacht En alsof het zoo was beschikt, Gingen alle lantarens uit En de krekeltjes vingen vlam. In de donkerste hoek gekomen, Streelde ik haar slapende borsten, En zij sprongen mij plotseling open Als de toppen van hyacinth. De stijfsel van haar harde rokken Werd een gekraak in mijn ooren Alsof er een stuk zware zijde Stukverscheurd werd met tien messen. Zonder zilverlicht op de blaren Waren boomen grooter geworden En een horizon van honden Blafte mijlen langs de rivier. Achter de braambessenstruiken, De biezen en hagedorens, Onder de bos van haar haren Groef ik een gat in den grond. Toen deed ik mijn zwarte das af. Zij deed haar donkere jak uit.
[pagina 268]
Ik de riem met de revolver En zij haar vier witte lijfjes. Geen bloemblad en geen schelpglans Bestaat er, zoo glad als haar huid, Geen glas is in het maanlicht Glanzender dan deze glans. Haar dijen ontglipten mijn hand Als snelle visschen die schrikken, Half was het gloeiende hitte, En half was het steenkoud vleesch. In dezen nacht reed ik voort Op de beste van alle wegen, Op een veulen van perlemoer Zonder stijgbeugel en teugel. Als man zijnde zwijg ik liever Over wat zij tegen mij zei. Veel ervaring heeft mij geleerd Liever bezadigd te blijven. Klevend van zand en zoenen Nam ik haar van de rivier mee. Daar zag men met den wind strijden De scherpgebladerde lelies. Ik deed als de man die ik ben, Als een geboren zigeuner. Ik gaf haar een naaimand cadeau, Groot, gevoerd met strookleurig satijn, Maar ik werd niet op haar verliefd Omdat zij, die wist wat een man is Tegen mij zei, ze was nog een meisje, Toen ik haar mee naar de rivier nam.

[pagina 269]
II Het lijk in staatsie (Cuerpo Presente) uit ‘Llanto por Ignacio Sanchez Mejías’Ga naar voetnoot1) Nu ligt hier op den steen Ignacio van edelen bloede. Nu is het gedaan; Vraagt ge wàt? Zie, dit is zijn gezicht: De dood heeft het bewolkt, het is bleek en geel als zwavel, Hij verduisterde dit hoofd tot den kop van een minotaur. Nu is het gedaan - Regen dringt hem tusschen de lippen. De lucht, die niet weet wat ze doet, laat hem met ledige borst, En de Liefde, die is doorweekt en besneeuwd met haar tranen, Zoekt warmte op de bergen, waar het vee schurkt in de kraal. Wie zegt wat? Stilte en stank dalen hier langzaam neder. Wij zijn hier bij een lijk in staatsie, opgaande in lucht, Bij een verheerlijkte, waar nachtegalen voor zongen En wij zien hoe een lijk vervalt, met gaten onpeilbaar diep. Wie plooide zijn doodshemd zoo net? 't Is niet waar wat het zegt! Niemand zingt hem hier uit, niemand weent er hier in een hoek. Niemand spoort hierheen zijn paard, niemand verjaagt hier de slang Ik ben hier gansch alleen, met de schrik van mijn ronde oogen Ik alleen sta dit lijk te zien, dat geen kans heeft op rust. Hier, hier wilde ik ze zien, de mannen met harde stem. Zij die de paarden temmen en de rivieren regeeren. De mannen met de muziek in het merg, en die zingen Met stemmen die vol zijn van zon en van vuursteenkiezel.
[pagina 270]
Hier wenschte ik ze te zien. Hier aan de voet van den steen. Hier tegenover dit lijk met de verbrijzelde lenden Wil ik weten van hen waarheen hij den uitweg kan vinden Deze man van het zwaard, die verslagen is door den dood. Van hen wil ik hooren een klacht, als van stroomend water Dat zachte nevelen heeft en diepverborgene bochten, Om Ignacio's lichaam te dragen waar het vergaan kan Zonder dat hij langer geloei van de stieren aanhoort. Laat het vergaan in de ronde arena van 't maanlicht Zooals in helderen nacht de jonge stieren het zien Laat het vergaan in den nacht waarin de visschen stom zijn En het witte geboomt van den rook in de kou opgroeit. Laat niemand dit gezicht verbergen met bleeke doeken, Maar dat ieder den dood aanzie en er zich aan gewenne. Ga Ignacio, en vergeet de heete asem der stieren Slaap thans, vlucht heen, rust u uit. Want eenmaal sterft zelfs de zee. Garcia Lorca (vertaling J.W.F. Werumeus Buning)	voetnoot1) Klacht bij den dood van den stierenvechter Ignacio Sanchez Mejías.

Vorige Volgende

Over dit hoofdstuk/artikel

vertalers

J.W.F. Werumeus Buning

	
		OSZAR »